Razende reporters

Hier zijn we weer, razende reporters.
Komen er eigenlijk een minuut geleden achter dat Amsterdam en de Koningin in de problemen zitten en dat Lowlands voor ons aller Tomb er dit jaar niet in zit (daar heeft die toch wel moeite mee, de zoveelste regenbui, ach, wij hebben weer Ghana)
Ghana inderdaad, dat is een hele bijzondere ervaring waar we optimaal van genieten. Ons project is een village kleiner dan een village. We hebben nog net electriciteit. Internet kunnen ze hier niet spellen. Dat is in het kort dus de reden voor de weinige berichten.

De plannetjes zijn de laatste week ietwat gewijzigd. Aangezien er in Ghana op een iets andere manier vakantie wordt gehouden zijn de kinderen hier al vier weken aan het werk. Veel meer is er niet te doen in de vakantie. Op vakantie naar Togo, Burkina of Ivoorkust is ook niet alles als je jonger dan twaalf jaar bent. In ieder geval, het is hier nu dus al drie of vier weken vakantie op de scholen. Lesgeven zit er dus nog niet echt in.
Echter tijdens onze orientatieweek begrepen we al dat er vakanties waren dus zijn we maar is op de projectleidster afgestapt met de vraag hoe en wat. Het antwoord was heel simpel: don't worry, alles is geregeld. Prima dus. Wij met goede moed de drum & dance week gedaan(waarover later meer) en op vrijdag 23 april zijn we naar ons project gebracht. Onderweg dropte we ook nog twee Duitse meiden af in een dorp waar waarschijnlijk nog nooit blanken gezien zijn. Met open mond werden we aangestaard en de twee Duitsers werden met wel heel open armen ontvangen. Dat wilden wij ook wel. Toen wij in onze village aankwamen, liep dat toch iets anders. We zijn terecht gekomen in een soort bungalow waar het eten drie keer per dag wordt langs gebracht. Een beetje een hotel idee. Maar gedurende de eerste week werd het toch steeds leuker en van horen zeggen hebben we begrepen dat het helemaal goed wordt als de vakantie is afgelopen.
Onze hostbroertjes zijn wel heel vet.
Zaterdagochtend zijn we direct weer vertrokken uit onze village richting Kumasi. Daar werd het tierjarige jubileum van de Koning van de grootste provincie van Ghana gevierd. Met een nationale bus richting Kumasi is een behoorlijk avontuur. Maximum snelheid kennen ze niet en het inhalen van een kleine politieauto met een grote touringcar is niet meer dan een gewoonte. Dat allemaal volop toeterend. Ging het ook nog eens ontzettend hard regenen waardoor we wel erg blij waren dat we om 22 uur veilig in een bed in Kumasi lagen.
De volgende morgen zijn we richting het grote feest gegaan wat in het plaatstelijk, westerse, schitterende voetbalstadion werd gevierd. Het was overigens niet meer dan een gewone verjaardag aangezien we in het stadion zater en er alleen maar allemaal chiefs het veld op en af liepen. Toch wel even volgehouden waarna we weer richting Auntie zijn vertrokken. Auntie is de naam van onze host mother, zover we weten.

Met de gedachte dat we echt aan ons project gingen beginnen, stonden we maandag om 06:30 op, want totaal niet vroeg is hier, en vertrokken we naar school. We werden door een onzer hostbroertjes gebracht. Aangekomen bij de school was er niets van leven te bekennen, dus maar terug naar de shop van Auntie. Daar werd ons uitgelegd dan onze hostzus een paar mensen zou bellen wat dus ook gebeurde. Na een halfuurtje stonden er vier meisjes voor de shop en gingen we nog maar is richting school. Daar waren inmiddels wat meer kinderen aangekomen die de banken klaar zetten en ons de weg wezen. Scholen hier zijn open, daarom gaat dat zo makkelijk. Leraren waren trouwens niet aanwezig, het was dus nog vakantie. Een klein beetje les en vooral veel spelen maakte het al snel 15 uur. Eten en slapen konden we wel gebruiken.
De volgende dagen zagen er precies hetzelfde uit. We gingen naar school, daar zaten kinderen van 2 tot 14 jaar op ons te wachten of wij op hun. Wat les en wat spelen en daarna nog wat met onze broertjes gevoetbald. Donderdag waren er nog maar tien kinderen over, deden we dan toch iets fout?
In ieder geval besloten we niet nog een week zo les te geven. Nadat we Auntie probeerde uit te leggen dat we er voor een weekje van door gingen hebben we nog in jaren 60 stijl een Champions League wedstrijd gekeken. Vijftig man in een huiskamer met open dak, eigenlijk een binneplaats en juichen als de halfgod Essien in beeld komt.

Vrijdagochtend zijn we vertrokken richting de Wli watterfalls. Om 8 uur vertrokken we in den ochtend, 6 uur 's avonds kwamen we aan in een ontzettend relaxte lodge. Daar hebben we het weekend doorgebracht en zaterdag een berg beklommen richting een schitterende plek. Met twee van onze oriëntatieweekgenoten een of andere Zwitserse en onze gids hadden we een zwembad met waterval voor ons alleen. Dat was de twee uur bergopwaarts meer dan waard.

Inmiddels hadden we besloten dat we toch wel heel graag wat olifanten wilden vastleggen. Dus Mole National Park is het volgende doel. Daarvoor zijn we zondagochtend vanuit Hohoe, dat is tegen de grens met Togo, vertrokken richting Kumasi. Onze eerste echte wacht-tot-de-tro-tro-vol-is-ervaring was een feit. Zo'n anderhalf uur nadat wij onze tickets gekocht hadden begonnen we aan een zeven uur durende reis richting Kumasi. Daar kwamen we gisteravond aan. Vanochtend zijn we om 9:30 richting Tamale vertrokken en daar zitten we nu in het internetcafe te wachten op 20:00, een minuutje stilte. Morgen ochtend gaan we om 04:00 naar Mole toe (ja, dat is dan wel weer vroeg). We hebben ons laten vertellen dat dat de meest vervelende rit wordt, maar dat die het meer dan waard is. Geen probleem dus. In Mole willen we twee dagen blijven in het park motel, met zwembad en hopelijk olifanten in de achtertuin.
Daarna gaan we de reis terug naar het zuiden weer wagen. Wat ons zo'n twee dagen zal kosten. Volgend weekend doen we een afscheidsweekendje strand van Pippa. Onze Engelse weekendtripjesgenoot. Zij gaat terug naar Engeland.
12 mei beginnen we als het goed is echt aan ons project, maarja het blijft Afrika, we zullen zien.

Nog wat over de drum & dance week:
we hebben bij voor sommigen welbekende Mama Mina een schitterende week gehad. 's Ochtend Twi lessen en drummen en de rest van de dag strand, een belachelijke shopping mall, koken met Mama Mina en de grootste markt ooit gezien. Op donderdag hebben we er ook nog een Afrikaanse dans uitgegooid en 's avonds een afscheidsmaal gehad. Auntie Anita vertrok terug naar Zweden, Emily naar Engeland en wij naar ons project. Reden voor een gezellige avond. Dat werd het, waarna we met toch wel een beetje moeite afsheid namen van onze familie voor een week.

Foto's gaan we zo nog proberen, maar de tijd is nu op.

Saluti Salati, fijne vakantiati.
Ja het volgende bericht kan wel is weer even duren.

Roy, JW ik kan jullie om een of andere manier niet smsen.

Roy, je hebt hier wel veel vrienden gemaakt:
Vincent, are you sure;
Mama mina, recepy book;
Charles, oh, die met die geweldige lach.