EEE
Door: De TenT
Blijf op de hoogte en volg TenT
06 Juli 2009 | Ghana, Accra
Nog een dag of drie dan zit het er op. EEE!
EEE, nogmaals, we zien dat ons laatste echte bericht dateert van 1 juni. EEE.
We eindigden vorige keer geloof ik bij het weekend in Accra bij Mama Mina. We zullen is kijken of we daar wat op kunnen uitbreiden.
Goed, in Accra zijn we dus van een hoop goede ideeën en een taxi voorzien. Daarmee zijn we de hele dag door Accra getourd opzoek naar de juiste spullen. Wat zijn nou de juiste spulllen hoor ik jullie denken en laat dat precies onze gedachte zijn geweest. Ach, Melcom, volgens mij al eerder besproken als de Blokker van Ghana, gaf wat uitkomst.
We wisten in ieder geval dat we op zoek waren naar basketbalringen en die konden we hier krijgen. Verder hebben we uiteraard de broodnodige netjes gekocht, het moet immers wel een professionele look hebben. Als je als Afrikaan iets van een paar rare Europeanen krijgt verwacht je wel iets van uiterste klasse. Naja netjes dus. Onze school had drie "afdelingen": de "Kindergarten", Duits of Afrikaans, de Primary School en de Junior Secondary School, negen klassen dus. Zoveel geld moet je ergens laten en aangezien ze hier uit gaan van de "American Dream": Big, more en nog meer kochten we negen basketballen en achttien voetballen. EEE! Daar moesten ze toch wat leuks mee kunnen.
Tegen zessen in den avond kwamen we, na het aanschaffen van voetbalshirts, tennisballen, schriften en potloden, terug bij ons tijdelijke thuisfront. Aangezien het tegen die tijd hier al aardig donker is, zeg als je naar boven kijkt zie je zwart, de sterren en een of andere halve circel, werden we min of meer bevolen nog een dagje in Accra te blijven. Jullie kennen het Ghanese spreekwoord wel: je bent een rund als je 's nachts met Afrikaanse taxi's zonder koplampen, remmen, voorruiten, stuur, knipperlichten, raampjes, uitlaat, motor, achterklep, bekleding en benzine stunt. Ja, niet naar Asuoso terug dus.
De volgende ochtend dan maar. Met twee veel te volle dozen opweg naar Asuoso. Daar bleken we uiteraard weer ontzettend welkom, akwaaba, akwaaba, akwaaba viel ons menig maal ten deel.
Des spullen werden in het huis gestored en wij zochten de school nog eens op. Even vertellen waar we geweest waren en mede delen dat we morgen alleen 's ochtends op school zouden zijn aangezien we in de middag al richting het weeshuis van ons aller Camillo zouden gaan.
Na wat vertraging kwamen we tegen zes uur aan in Kasao om ons daar de twee volgende dagen met een stuk of 130 weeskinderen te bemoeien. Het weeshuis bleek aardig leuk. Spelen met de kids, behoeften op een KVIP met ongeveer 321 vliegen en 614 maden, wakker worden om vier uur, banku eten en wat rare spelletjes bleken genoeg om de dagen in no time voorbij te laten zijn.
Inmiddels was besloten in het weekend nog eens naar Cape Coast te gaan. Daar zouden we Tomb zijn obsessie voor broeken gaan proberen te beeindigen. Dit lukte echter niet helemaal aangezien er nog zo'n vier stuks aan de collectie werden toegevoegd. Ook vernamen we dat Obama naar Ghana zou komen. Op 11 juli om precies te zijn. Dat missen we dus net, maar niet getreurd er is nog genoeg te doen. Op de terugweg van Cape Coast naar Asuoso stopten we nog bij een aardig mooie lodge aan de voet van Fort Amsterdam om onze broodnodige duik in de zee te nemen. Tegen de tijd dat TenT naar links richting Asuoso moest en Italië rechtdoor terug naar het weeshuis was het einde van deze bijzondere samenwerking een feit. Hooi, we zien je in Londen werd het prachtige afscheid van ons aller spaghetti-boy.
Eenmaal terug in Asuoso kregen we nog maar eens te horen dat we welkom waren en vooral dat we nogal veel aan het reizen waren: travel, travel, travel bleek een van de woorden die wel in het woordenboek van Auntie voorkwamen. Wat is het toch een mooie vrouw.
Zondags wilden we naar de kerk en aangezien we hier zeg maar alles doen wat we willen zonder dat dat ook maar een enkel probleem oplevert stonden we de volgende morgen om 10 uur tussen de dansende en zingende mensen. Naar ons idee beleefde het merendeel van Asuoso hier zijn zaterdagavond en vooral Auntie bleek een stuk uitbundiger te kunnen zijn dat verwacht. Zingen, dansen en schuifelen met niet in de laatste plaats de jonge schonen van Asuoso bleken een aantal van haar favoriete bezigheden. Schitterend om te zien hoe enthousisast de mensen zijn in de kerk, maar ook ietwat vermoeiend om dagelijks te horen dat God zo geweldig is en dat wij toch ietwat afwijkende wezens zijn daar wij nog nooit een man met een baard tussen de sterren hebben zien zitten.
Na de kerkdienst bedachten we nog maar eens dat onze laatste dagen in Ausoso waren aangebroken en dat we die nuttig en leuk in moesten vullen. Dat zou dan ook gebeuren. We hadden inmiddels met iedereen die zich daar bij betrokken voelden besproken dat we op woensdag de wedstrijd zouden spelen en de cadeaus zouden uitdelen. Maandag en dinsdag hadden we dus de tijd om de ringen op te hangen en een balletje of 27 op te pompen. De ringen hingen woensdagochtend tegen 11 uur en de ballen werden donderdag opgepomt. Uitstelgedrag van twee uitstellers ten top. Maar in Afrika is dat geen probleem. Misschien gaan we hier maar wonen.
In ieder geval besloten we op woensdagochtend toen we om 4:30 waren op gestaan en de ringen tegen 9 uur nog niet bleken te hangen dat we de cadeaus een dagje zouden uitstellen. De wedstrijd bleef echter wel staan zoals gepland. Na ons ontbijt gingen we met twee ballen en een tas met een paar schitterende voetbalshirts opweg naar de school. Onderweg kwamen we nog een paar leeftijdsgenoten tegen die zich afvroegen wanneer we nou aan de wedstrijd zouden beginnen. Ook konden we gebruik maken van hun scheidsrechterskunsten waardoor wij onze rol als paparazzi konden blijven invullen. Op het moment dat wij aan kwamen lopen op school met twee ballen in de armen en een tas met mysterieuze dingen er in viel ons een lichte geluidsorkaan ten deel. Toen we ook nog de shirts uit het tasje toverde konden onze armharen helemaal niet meer blijven liggen en wist het schoolgebouw ook niet hoe zich staande te houden. Toen de shirts eenmaal in het bezit van het team waren, werd het speciaal voor deze gelegendheid ingerichte kleedlokaal opgezocht om zeer professioneel allemaal de korte broek, voetbalkousen en de echte schoentjes aan te doen.
Na een uur voetballen bleek de Presby school net iets beter te kunnen voetballen en gingen we op het wintersportgebied-achtige veld met 1-0 de kuikenbak in. Maar absoluut niet getreurd, want de gedachte dat wij deze wedstrijd georganiseerd hadden en het feit dat daar ongeveer het halve dorp in geïnteresseerd bleek te zijn, de Presby school het veld in beslag nam toen het doelpunt werd gemaakt en het feit dat de verkopers van Asuoso vandaag het voetbalveld hadden uitgezocht om hun extra weekwinst binnen te halen, gaf ons een behoorlijk goed gevoel. Een enorm hoogtepunt van deze reis en zeker een die hoge ogen gaat gooien wanneer de awards voor levenshoogtepunten worden uitgereikt. Aangezien het al drie uur was en de dag daarmee dus op zijn einde liep zochten we het huis nog maar is op en lieten we de Obruni meeting vandaag voor wat het was. We maakten ons lekker met de gedachte dat we morgen waarschijnlijk nog zo'n fantastische dag zouden hebben als we de rest van de presentjes uit zouden delen.
Donderdags gaf Tman in de ochtend nog wat les en is Tomb hard bezig geweest de ballen van de plaatselijke lucht te voorzien. Na de eerste pauze was de dag voor ons bepakt en bezakt, zoals op een der foto's te zien gingen we op weg naar de school. Daar stond ons net zo'n reactie als gister te wachten: gillen, schreeuwen, zingen, dansen en thank you thank you, God bless you. We begonnen met het zogenaamd oficieel openen van de basketbalringen. De teksten rondom de ring werden uitgelegd en de netjes werden opgehangen. De stilte waarin dit alles gebeurde was aardig leuk, zeg adembenemend en het applaus dat wij en dus jullie daarna kregen deed ons ook wel wat. Vervolgens deelden we de ballen uit en werd iedereen geboden naar zijn klas te gaan. Dat is nog een aardig lastige opdracht voor de docenten aangezien ze maar een manier hebben om stubborn kids te straffen en dat is slaan. Dat vinden de kids over het algemeen grappig dus ons aller Afrikaanse vriendjes waren vooral rondom de klassen te vinden waar Sinterklaas zijn tennisballen en potloden uitdeelde. Ongeveer 100 foto's zijn door de ingehuurde fotograaf gemaakt dus ook hiervan zullen tzt nog een aantal beelden uit de hoge hoed getoverd worden. Het thank you, thank you, God bless you, God bless you dat we zo'n 162 keer gehoord hebben was uiteraard niet alleen voor ons bedoeld. Maar om nu alleen op deze manier aan jullie te vertellen dat er een paar mensen in Afrika de gulle gevers uit Holland aardig dankbaar zijn is ook wat minnetjes. Het echte bedankje zal binnekort ergens in Delft te zien zijn. Tegen twaalven was alles uitgedeeld en was het tijd voor het gebruiken van alles spulletjes.
Op vrijdag stond ons laatste avonmaal op het programma en werden Auntie, Achampong en Kwaku nog van de nodige cadeaus voorzien en toen we op zaterdag eenmaal in de tro richting Accra zaten beseften dat we het toch wel heel erg naar onze zin hebben gehad in Asuoso en dat we in onze resterende weken zeker nog een keertje teruggaan voor een klein bezoekje.
In Accra begon helaas onze vervelendste periode van de reis. Tomb voelde zich inmiddels niet echt chill meer dus zochten we het ziekenhuis op. Daar werd het allemaal alleen maar minder en tien dagen, twee ziekenhuisnachten, malaria voor Tman as well en een hoop uitgerust later bleken we zo geschrokken dat we Burkina Faso een onbekend aantal jaren uitstelden. Gelukkig is Ghana groot genoeg en is travel, travel, travel TenT in de weekenden nog niet overal geweest dus in de resterende twee en een halve week zouden we ons in Ghana vast en zeker prima vermaken. Dat bleek inderdaad zo.
De eerste dagen van onze travel door Zuid-Ghana werden in de Green Turtle Lodge doorgebracht. Daar zouden we drie regenachtige dagen beleven in dit chille resort waar we min of meer verplicht werden te relaxen, lekker te eten, te biljarten een een biertje te drinken. Een biertje houdt hier uiteraard een enorme fles in want groot is goed. Nou dat viel voor ons wat tegen. Een eerste biertje sinds een week of zes was aardig moeilijk weg te krijgen.
Na de Green Turtle Lodge zochten we een van de volgende hoogtepunten op. Nadat we de nacht in een strandhut op zo'n vijf meter van het strand hadden doorgebracht gingen we per kano richting de Stilt Village. De gene die ooit bedacht heeft een dorp op het water te bouwen verdient Economisch een Nobelprijs. Qua handigheid zouden wij hem of haar adviseren het ergens anders te zoeken want om nou midden op het water een dorp te bouwen waar het water zo twee-drie keer in het jaar een metertje stijgt, tsja niet erg handig. Wij geven hem toch de Nobelprijs want we hebben hier twee schitterende dagen gehad. Slapen op het water beleek aardig fijn en voor het eerst een duik nemen in een meer waaruit de Nzulezo bevolking zelfs dronk bleek aardig bijzonder.
De volgende morgen zochten we vroeg nog de zogenaamde crocodile pond op, maar meer dan een plas water met een olifanten boom konden we niet te zien krijgen. Met de kano terug naar het vaste land dus. Daar dacht een taxichauffeur ons nog even in de maling te nemen door ons voor 40 cedi naar het dichstbijzijnde grote dorp te brengen met als excuus dat er absoluut geen tro-tro's zouden rijden die dag.
30 minuten later zaten we in een tro-tro over het zeg maar prototype Afrikaanse weg. De creativiteit waarmee God de auto's hier zacht laat rijden is goed te beschrijven. Drie kuilen en twee stenen op elke meter die wordt afgelegd, geeft de auto een verplichte maximumsnelheid van 60 km/h. EEE, dat is toch vet hard. Nee, aardig zacht voor een land waar de gemiddelde snelheid zo'n 100 kilometer per uur is op een zandweg zonder kuilen.
Zoals we eerder al hadden besloten gingen we na deze bijzondere ervaring terug naar Asuoso. Toen we daar aankwamen hadden we een Mastercard achtige ontvangst. Onbetaalbaar zeg maar. Nadat we Auntie hadden begroet en zij ons met haar gegruikelijke helloooooo, wilden we ook de school nog eens zien. Daar kwamen we aanlopen en het water dat achter ons brandde gaf aardig rare blikken. Bijzonder was dat er drie van de vijf docenten afwezig waren en de gehele upper primary dus zonder teacher zat. Dat gaf ons wel de gelegenheid de basketbalringen nog eens te gebruiken en met de kids die daar toe in staat zijn een babbeltje te maken. Na een twee uurtjes spelen, praten, dansen, zingen, springen en knuffelen terug naar Asuoso. Aangezien zeven weken niet genoeg is om alles te doen wat er in de buurt van Asuoso te doen is, reserveerde we twee dagen om die dingen te doen. We begonnen met het bezoeken van het buurmannendorpje van Asuoso. Een uurtje lopen naar het typisch Afrikaanse dorpje waar we voordat we hier aankwamen aan dachten en waar jullie in Nederland nog steeds aan denken als je aan een small village in Afrika denkt, bleek een goed besteed uurtje. De opnieuw onbetaabare blikken naar de twee mensen met een ietwat apart kleurtje maakte het lijstje hoogtepunten nog maar eens wat langer. Toen we ook nog gebraad werden om even op de kokosnoten water te komen was het helemaal af. De mensen die ons uitnodigde zagen in Tomb uiteraard weer een vrouw en toen dat ontkend werd moest dat even getest worden. "Bring it" was het bevel dat Tomb kreeg en toen bleek dat hij van nek tot navel weinig reliëf vertoonde geloofden ze ons toch.
Aangezien wij zo langzamerhand de Afrikaanse stijl over hebben genomen en dus aardig lui zijn, namen we een taxi terug. Deze weg was er misschien nog wel slechter aan toe dan de weg waar we het eerder over gehad hebben. Hier heeft de lieve Heer zelfs heuze bergen in de strijd gegooid om de ietwat dwaze drivers in bedwang te houden.
In Asuoso zat Achampong in de store op ons te wachten. Toen hij zijn naam hoorde keek hij op en zag daar volgens ons God en zijn zoon voor hem staan. Huh is misschien nog wel de beste omschrijving voor de manier waarop hij naar ons keek. Auntie bleek natuurlijk weer zo lief om voor ons een van haar specialiteiten klaar te maken. Na anderhalve week reizen, is het toch wel duidelijk dat ze aardig goed kan koken.
Onze laatste volledige dag in Asuoso bleek Republic Day. Zeg maar een dag die bedacht is om de leraren een dagje extra vrij te geven en daarmee de leerlingen de gelegeheid geven een dagje met een bak water op het hoofd te lopen om wat geld in de familie te brengen. Wij konden Achampong en Kwaku echter wel voor een paar uutjes meenemen naar de "big tree". Een boom van een meterje of 50 hoog. De hoogste boom van Ghana volgens de Asuoso bewoners en daar zouden ze nog wel eens gelijk in kunnen hebben. Als onze broeders met ons op pad gaan moeten ze altijd hun mooiste outfit aan. Laten wij die nou net voor ze gekocht hebben dus als een heus gezin hebben we de boom bezocht met de Afrikanen in hun zondagse kleding en de twee Hollanders met supposed to be witte broeken en een shirt met een kraag die ongeveer op de enkels hing. Niks aan de hand want bij de "reception" van de big tree werden we nog steeds aangezien als rijke stinkers en werd er zonder te lachen aan ons medegedeeld dat wij witten, tien keer zoveel moesten betalen om de boom te bekijken dan de Ghanians. De ergste cheat actie in alle tijd dat we hier waren bleek aan de gang toen de prijs in twintig tellen van vijf naar een cedi per persoon ging. Best leuk dat we na twaalf weken wel ongeveer door hebben wanneer we in de maling worden genomen en wanneer niet.
Voor lunch kregen we naar Tomb's zeggen de beste pannekoeken ooit gemaakt en het bezoek aan Swedru dat daarop volgde leverde nog een paar leuke souveniers op. Ook zochten we nog voor de laatste keer de Obruni meeting op maar zoals we al wel eerder besloten hadden, vonden we het in Ghana toch leuker om met Ghanezen om te gaan dan met twintig Obruni's tegelijk. Op naar ons laatste Auntie avondmaal. Een heus feestmaal met kip. En dat is aardig bijzonder op een plek waar we in alle tijd dat we er geeweest zijn twee keer kip hebben gekregen. Ons Asuoso bezoek liep op zijn einde dus wilden we dat nog op een mooie manier afsluiten. We besloten een mooie brief aan Auntie te schrijven en een behoorlijke donatie te doen om haar shop, die er dezer dagen akelig leeg uitzag weer wat op te peppen. Een mooier einde konden we ons niet wensen toen Achampong en Auntie onzettend vrolijk werden toen we de brief voorlazen en Auntie haar tranen zelfs niet tegen kon houden. De biertjes die we vervolgens ook nog eens van ze kregen maakte het helemaal af, zodat we met een goed gevoel onze laatste week in gingen.
De laatste week zouden we invullen met een bezoek aan het Volta meer. Voor degenen die bekend zijn in Ghana kan dat op ongeveer 2,431,678 plaatsten zijn. Wij hebben het echter bij drie plaatsten gehouden en de eerste was Koforidua. Een onwijs relaxte stad met verkopers die geen half uur aan je nek blijven hangen en het respecteren als je nee zegt. Ook aten we hier onze beste straat rijst in heel Ghana en bezochten we de Boti waterfalls. Midden in het regenseizoen dus aardig groot. Na Koforidua eindigde we onze rondreis nabij Akosombo in Atimpoku. We hebben vanaf een boot met Ghanese muziek een vrouw van 55 met een ietwat te strakke legging al dansend met jonge mannen en een aardig zonnetje, gezien hoe belachelijk groot dit meer is. Als je bedenkt dat het ooit gegraven is dan ja, dat kan zeg maar niet. Verder hebben we hier nog maar is twee biertjes gedronken en we bereiden een aantal van jullie nog even met het volgende voor. Tomb had het er, toen hij eenmaal begon te zingen over dat hij bezopen was en Tman kwam de volgende morgen nog even vertellen een kater te hebben. Ach en wee, het is hier gewoon heel erg warm. We hebben nog even gezwommen en op het water ook nog een aardig lekker avondmaaltje weggewerkt. Toen Tman op de trap van het hotel stond te dansen aangezien we Ghana wel zo chill vinden kregen we nog de vraag: "My friend what are you doing?" naar ons hoofd geslingerd waardoor we de dag nog lachend afsloten ook.
Onze laatste dagen gaan brengen we in Accra door waar we gisteren (zondag 5 juli) aan zijn gekomen. We willen nog een paar bijzondere tuinen opzoeken, de souveniermarkt bekijken en geloof het of niet een heuse bioscoop opzoeken. Dat gaan we vermoedelijk doen in mooie kleren wat ietwat bijzonder is na drie maanden rondgelopen te hebben in een pyjamabroek of een sportbroekje met twee zwarte in plaats van witte strepen.
Het loopt inmiddels echt op zijn eind en dat beginnen we aardig jammer te vinden. Zoals een bekende Delftenaar al eerder zei: afscheid nemen van Ghana is aardig jammer. De dag dat we weggingen kunnen we zeg maar herinneren als vorige week. Toch zien we er ook best wel naar uit iedereen weer te zien en we zullen hierbij verklappen dat we het best wel vaak over het thuisfront gehad hebben. We vonden het toch wel erg leuk dat men zoveel aandacht aan ons besteed heeft met smsjes, berichtjes, emailtjes en belletjes. We willen de volgende mensen daarop nog even bedanken, blablabla, einde toespraak.
Nee het Ghana was en is nog even een onwijs hoogtepunt waarin we zeker ook beseft hebben dat er in Nederland een behoorlijk aantal goede vrienden zitten. Nederland heeft toch zo zijn voordelen.
Dan zullen we maar eindigen met een kleine boodschappenlijst en de mededeling dat we om 10:10 uur op schiphol Airport nabij Amsterdam te vinden zijn op de dag van donderedag 9 juli. EEE, het is nu toch wel echt bijna afgelopen.
Appels kunnen we niet meer klaar maken, of sla nou groen, rood of paars is kunnen we jullie niet meer vertellen en vlees hebben we al drie maanden niet gezien. Niet dat we het gemist hebben want de rijst die ze hier klaarmaken en het fruit dat ze net wat te goedkoop aan ons verkopen heeft al die dingen aardig overgenomen.
Het regent hier nu aardig en dat doet het al twee weken, het is te hopen dat ons in Nederland wat beters te wachten staat.
Vrienden, familie, boeren en buitenlui, we zien jullie snel en dat is leuk.
HEEEEEEEEEUUUUUUI,
houdoe en bedankt.
De TenT
EEE, nogmaals, we zien dat ons laatste echte bericht dateert van 1 juni. EEE.
We eindigden vorige keer geloof ik bij het weekend in Accra bij Mama Mina. We zullen is kijken of we daar wat op kunnen uitbreiden.
Goed, in Accra zijn we dus van een hoop goede ideeën en een taxi voorzien. Daarmee zijn we de hele dag door Accra getourd opzoek naar de juiste spullen. Wat zijn nou de juiste spulllen hoor ik jullie denken en laat dat precies onze gedachte zijn geweest. Ach, Melcom, volgens mij al eerder besproken als de Blokker van Ghana, gaf wat uitkomst.
We wisten in ieder geval dat we op zoek waren naar basketbalringen en die konden we hier krijgen. Verder hebben we uiteraard de broodnodige netjes gekocht, het moet immers wel een professionele look hebben. Als je als Afrikaan iets van een paar rare Europeanen krijgt verwacht je wel iets van uiterste klasse. Naja netjes dus. Onze school had drie "afdelingen": de "Kindergarten", Duits of Afrikaans, de Primary School en de Junior Secondary School, negen klassen dus. Zoveel geld moet je ergens laten en aangezien ze hier uit gaan van de "American Dream": Big, more en nog meer kochten we negen basketballen en achttien voetballen. EEE! Daar moesten ze toch wat leuks mee kunnen.
Tegen zessen in den avond kwamen we, na het aanschaffen van voetbalshirts, tennisballen, schriften en potloden, terug bij ons tijdelijke thuisfront. Aangezien het tegen die tijd hier al aardig donker is, zeg als je naar boven kijkt zie je zwart, de sterren en een of andere halve circel, werden we min of meer bevolen nog een dagje in Accra te blijven. Jullie kennen het Ghanese spreekwoord wel: je bent een rund als je 's nachts met Afrikaanse taxi's zonder koplampen, remmen, voorruiten, stuur, knipperlichten, raampjes, uitlaat, motor, achterklep, bekleding en benzine stunt. Ja, niet naar Asuoso terug dus.
De volgende ochtend dan maar. Met twee veel te volle dozen opweg naar Asuoso. Daar bleken we uiteraard weer ontzettend welkom, akwaaba, akwaaba, akwaaba viel ons menig maal ten deel.
Des spullen werden in het huis gestored en wij zochten de school nog eens op. Even vertellen waar we geweest waren en mede delen dat we morgen alleen 's ochtends op school zouden zijn aangezien we in de middag al richting het weeshuis van ons aller Camillo zouden gaan.
Na wat vertraging kwamen we tegen zes uur aan in Kasao om ons daar de twee volgende dagen met een stuk of 130 weeskinderen te bemoeien. Het weeshuis bleek aardig leuk. Spelen met de kids, behoeften op een KVIP met ongeveer 321 vliegen en 614 maden, wakker worden om vier uur, banku eten en wat rare spelletjes bleken genoeg om de dagen in no time voorbij te laten zijn.
Inmiddels was besloten in het weekend nog eens naar Cape Coast te gaan. Daar zouden we Tomb zijn obsessie voor broeken gaan proberen te beeindigen. Dit lukte echter niet helemaal aangezien er nog zo'n vier stuks aan de collectie werden toegevoegd. Ook vernamen we dat Obama naar Ghana zou komen. Op 11 juli om precies te zijn. Dat missen we dus net, maar niet getreurd er is nog genoeg te doen. Op de terugweg van Cape Coast naar Asuoso stopten we nog bij een aardig mooie lodge aan de voet van Fort Amsterdam om onze broodnodige duik in de zee te nemen. Tegen de tijd dat TenT naar links richting Asuoso moest en Italië rechtdoor terug naar het weeshuis was het einde van deze bijzondere samenwerking een feit. Hooi, we zien je in Londen werd het prachtige afscheid van ons aller spaghetti-boy.
Eenmaal terug in Asuoso kregen we nog maar eens te horen dat we welkom waren en vooral dat we nogal veel aan het reizen waren: travel, travel, travel bleek een van de woorden die wel in het woordenboek van Auntie voorkwamen. Wat is het toch een mooie vrouw.
Zondags wilden we naar de kerk en aangezien we hier zeg maar alles doen wat we willen zonder dat dat ook maar een enkel probleem oplevert stonden we de volgende morgen om 10 uur tussen de dansende en zingende mensen. Naar ons idee beleefde het merendeel van Asuoso hier zijn zaterdagavond en vooral Auntie bleek een stuk uitbundiger te kunnen zijn dat verwacht. Zingen, dansen en schuifelen met niet in de laatste plaats de jonge schonen van Asuoso bleken een aantal van haar favoriete bezigheden. Schitterend om te zien hoe enthousisast de mensen zijn in de kerk, maar ook ietwat vermoeiend om dagelijks te horen dat God zo geweldig is en dat wij toch ietwat afwijkende wezens zijn daar wij nog nooit een man met een baard tussen de sterren hebben zien zitten.
Na de kerkdienst bedachten we nog maar eens dat onze laatste dagen in Ausoso waren aangebroken en dat we die nuttig en leuk in moesten vullen. Dat zou dan ook gebeuren. We hadden inmiddels met iedereen die zich daar bij betrokken voelden besproken dat we op woensdag de wedstrijd zouden spelen en de cadeaus zouden uitdelen. Maandag en dinsdag hadden we dus de tijd om de ringen op te hangen en een balletje of 27 op te pompen. De ringen hingen woensdagochtend tegen 11 uur en de ballen werden donderdag opgepomt. Uitstelgedrag van twee uitstellers ten top. Maar in Afrika is dat geen probleem. Misschien gaan we hier maar wonen.
In ieder geval besloten we op woensdagochtend toen we om 4:30 waren op gestaan en de ringen tegen 9 uur nog niet bleken te hangen dat we de cadeaus een dagje zouden uitstellen. De wedstrijd bleef echter wel staan zoals gepland. Na ons ontbijt gingen we met twee ballen en een tas met een paar schitterende voetbalshirts opweg naar de school. Onderweg kwamen we nog een paar leeftijdsgenoten tegen die zich afvroegen wanneer we nou aan de wedstrijd zouden beginnen. Ook konden we gebruik maken van hun scheidsrechterskunsten waardoor wij onze rol als paparazzi konden blijven invullen. Op het moment dat wij aan kwamen lopen op school met twee ballen in de armen en een tas met mysterieuze dingen er in viel ons een lichte geluidsorkaan ten deel. Toen we ook nog de shirts uit het tasje toverde konden onze armharen helemaal niet meer blijven liggen en wist het schoolgebouw ook niet hoe zich staande te houden. Toen de shirts eenmaal in het bezit van het team waren, werd het speciaal voor deze gelegendheid ingerichte kleedlokaal opgezocht om zeer professioneel allemaal de korte broek, voetbalkousen en de echte schoentjes aan te doen.
Na een uur voetballen bleek de Presby school net iets beter te kunnen voetballen en gingen we op het wintersportgebied-achtige veld met 1-0 de kuikenbak in. Maar absoluut niet getreurd, want de gedachte dat wij deze wedstrijd georganiseerd hadden en het feit dat daar ongeveer het halve dorp in geïnteresseerd bleek te zijn, de Presby school het veld in beslag nam toen het doelpunt werd gemaakt en het feit dat de verkopers van Asuoso vandaag het voetbalveld hadden uitgezocht om hun extra weekwinst binnen te halen, gaf ons een behoorlijk goed gevoel. Een enorm hoogtepunt van deze reis en zeker een die hoge ogen gaat gooien wanneer de awards voor levenshoogtepunten worden uitgereikt. Aangezien het al drie uur was en de dag daarmee dus op zijn einde liep zochten we het huis nog maar is op en lieten we de Obruni meeting vandaag voor wat het was. We maakten ons lekker met de gedachte dat we morgen waarschijnlijk nog zo'n fantastische dag zouden hebben als we de rest van de presentjes uit zouden delen.
Donderdags gaf Tman in de ochtend nog wat les en is Tomb hard bezig geweest de ballen van de plaatselijke lucht te voorzien. Na de eerste pauze was de dag voor ons bepakt en bezakt, zoals op een der foto's te zien gingen we op weg naar de school. Daar stond ons net zo'n reactie als gister te wachten: gillen, schreeuwen, zingen, dansen en thank you thank you, God bless you. We begonnen met het zogenaamd oficieel openen van de basketbalringen. De teksten rondom de ring werden uitgelegd en de netjes werden opgehangen. De stilte waarin dit alles gebeurde was aardig leuk, zeg adembenemend en het applaus dat wij en dus jullie daarna kregen deed ons ook wel wat. Vervolgens deelden we de ballen uit en werd iedereen geboden naar zijn klas te gaan. Dat is nog een aardig lastige opdracht voor de docenten aangezien ze maar een manier hebben om stubborn kids te straffen en dat is slaan. Dat vinden de kids over het algemeen grappig dus ons aller Afrikaanse vriendjes waren vooral rondom de klassen te vinden waar Sinterklaas zijn tennisballen en potloden uitdeelde. Ongeveer 100 foto's zijn door de ingehuurde fotograaf gemaakt dus ook hiervan zullen tzt nog een aantal beelden uit de hoge hoed getoverd worden. Het thank you, thank you, God bless you, God bless you dat we zo'n 162 keer gehoord hebben was uiteraard niet alleen voor ons bedoeld. Maar om nu alleen op deze manier aan jullie te vertellen dat er een paar mensen in Afrika de gulle gevers uit Holland aardig dankbaar zijn is ook wat minnetjes. Het echte bedankje zal binnekort ergens in Delft te zien zijn. Tegen twaalven was alles uitgedeeld en was het tijd voor het gebruiken van alles spulletjes.
Op vrijdag stond ons laatste avonmaal op het programma en werden Auntie, Achampong en Kwaku nog van de nodige cadeaus voorzien en toen we op zaterdag eenmaal in de tro richting Accra zaten beseften dat we het toch wel heel erg naar onze zin hebben gehad in Asuoso en dat we in onze resterende weken zeker nog een keertje teruggaan voor een klein bezoekje.
In Accra begon helaas onze vervelendste periode van de reis. Tomb voelde zich inmiddels niet echt chill meer dus zochten we het ziekenhuis op. Daar werd het allemaal alleen maar minder en tien dagen, twee ziekenhuisnachten, malaria voor Tman as well en een hoop uitgerust later bleken we zo geschrokken dat we Burkina Faso een onbekend aantal jaren uitstelden. Gelukkig is Ghana groot genoeg en is travel, travel, travel TenT in de weekenden nog niet overal geweest dus in de resterende twee en een halve week zouden we ons in Ghana vast en zeker prima vermaken. Dat bleek inderdaad zo.
De eerste dagen van onze travel door Zuid-Ghana werden in de Green Turtle Lodge doorgebracht. Daar zouden we drie regenachtige dagen beleven in dit chille resort waar we min of meer verplicht werden te relaxen, lekker te eten, te biljarten een een biertje te drinken. Een biertje houdt hier uiteraard een enorme fles in want groot is goed. Nou dat viel voor ons wat tegen. Een eerste biertje sinds een week of zes was aardig moeilijk weg te krijgen.
Na de Green Turtle Lodge zochten we een van de volgende hoogtepunten op. Nadat we de nacht in een strandhut op zo'n vijf meter van het strand hadden doorgebracht gingen we per kano richting de Stilt Village. De gene die ooit bedacht heeft een dorp op het water te bouwen verdient Economisch een Nobelprijs. Qua handigheid zouden wij hem of haar adviseren het ergens anders te zoeken want om nou midden op het water een dorp te bouwen waar het water zo twee-drie keer in het jaar een metertje stijgt, tsja niet erg handig. Wij geven hem toch de Nobelprijs want we hebben hier twee schitterende dagen gehad. Slapen op het water beleek aardig fijn en voor het eerst een duik nemen in een meer waaruit de Nzulezo bevolking zelfs dronk bleek aardig bijzonder.
De volgende morgen zochten we vroeg nog de zogenaamde crocodile pond op, maar meer dan een plas water met een olifanten boom konden we niet te zien krijgen. Met de kano terug naar het vaste land dus. Daar dacht een taxichauffeur ons nog even in de maling te nemen door ons voor 40 cedi naar het dichstbijzijnde grote dorp te brengen met als excuus dat er absoluut geen tro-tro's zouden rijden die dag.
30 minuten later zaten we in een tro-tro over het zeg maar prototype Afrikaanse weg. De creativiteit waarmee God de auto's hier zacht laat rijden is goed te beschrijven. Drie kuilen en twee stenen op elke meter die wordt afgelegd, geeft de auto een verplichte maximumsnelheid van 60 km/h. EEE, dat is toch vet hard. Nee, aardig zacht voor een land waar de gemiddelde snelheid zo'n 100 kilometer per uur is op een zandweg zonder kuilen.
Zoals we eerder al hadden besloten gingen we na deze bijzondere ervaring terug naar Asuoso. Toen we daar aankwamen hadden we een Mastercard achtige ontvangst. Onbetaalbaar zeg maar. Nadat we Auntie hadden begroet en zij ons met haar gegruikelijke helloooooo, wilden we ook de school nog eens zien. Daar kwamen we aanlopen en het water dat achter ons brandde gaf aardig rare blikken. Bijzonder was dat er drie van de vijf docenten afwezig waren en de gehele upper primary dus zonder teacher zat. Dat gaf ons wel de gelegenheid de basketbalringen nog eens te gebruiken en met de kids die daar toe in staat zijn een babbeltje te maken. Na een twee uurtjes spelen, praten, dansen, zingen, springen en knuffelen terug naar Asuoso. Aangezien zeven weken niet genoeg is om alles te doen wat er in de buurt van Asuoso te doen is, reserveerde we twee dagen om die dingen te doen. We begonnen met het bezoeken van het buurmannendorpje van Asuoso. Een uurtje lopen naar het typisch Afrikaanse dorpje waar we voordat we hier aankwamen aan dachten en waar jullie in Nederland nog steeds aan denken als je aan een small village in Afrika denkt, bleek een goed besteed uurtje. De opnieuw onbetaabare blikken naar de twee mensen met een ietwat apart kleurtje maakte het lijstje hoogtepunten nog maar eens wat langer. Toen we ook nog gebraad werden om even op de kokosnoten water te komen was het helemaal af. De mensen die ons uitnodigde zagen in Tomb uiteraard weer een vrouw en toen dat ontkend werd moest dat even getest worden. "Bring it" was het bevel dat Tomb kreeg en toen bleek dat hij van nek tot navel weinig reliëf vertoonde geloofden ze ons toch.
Aangezien wij zo langzamerhand de Afrikaanse stijl over hebben genomen en dus aardig lui zijn, namen we een taxi terug. Deze weg was er misschien nog wel slechter aan toe dan de weg waar we het eerder over gehad hebben. Hier heeft de lieve Heer zelfs heuze bergen in de strijd gegooid om de ietwat dwaze drivers in bedwang te houden.
In Asuoso zat Achampong in de store op ons te wachten. Toen hij zijn naam hoorde keek hij op en zag daar volgens ons God en zijn zoon voor hem staan. Huh is misschien nog wel de beste omschrijving voor de manier waarop hij naar ons keek. Auntie bleek natuurlijk weer zo lief om voor ons een van haar specialiteiten klaar te maken. Na anderhalve week reizen, is het toch wel duidelijk dat ze aardig goed kan koken.
Onze laatste volledige dag in Asuoso bleek Republic Day. Zeg maar een dag die bedacht is om de leraren een dagje extra vrij te geven en daarmee de leerlingen de gelegeheid geven een dagje met een bak water op het hoofd te lopen om wat geld in de familie te brengen. Wij konden Achampong en Kwaku echter wel voor een paar uutjes meenemen naar de "big tree". Een boom van een meterje of 50 hoog. De hoogste boom van Ghana volgens de Asuoso bewoners en daar zouden ze nog wel eens gelijk in kunnen hebben. Als onze broeders met ons op pad gaan moeten ze altijd hun mooiste outfit aan. Laten wij die nou net voor ze gekocht hebben dus als een heus gezin hebben we de boom bezocht met de Afrikanen in hun zondagse kleding en de twee Hollanders met supposed to be witte broeken en een shirt met een kraag die ongeveer op de enkels hing. Niks aan de hand want bij de "reception" van de big tree werden we nog steeds aangezien als rijke stinkers en werd er zonder te lachen aan ons medegedeeld dat wij witten, tien keer zoveel moesten betalen om de boom te bekijken dan de Ghanians. De ergste cheat actie in alle tijd dat we hier waren bleek aan de gang toen de prijs in twintig tellen van vijf naar een cedi per persoon ging. Best leuk dat we na twaalf weken wel ongeveer door hebben wanneer we in de maling worden genomen en wanneer niet.
Voor lunch kregen we naar Tomb's zeggen de beste pannekoeken ooit gemaakt en het bezoek aan Swedru dat daarop volgde leverde nog een paar leuke souveniers op. Ook zochten we nog voor de laatste keer de Obruni meeting op maar zoals we al wel eerder besloten hadden, vonden we het in Ghana toch leuker om met Ghanezen om te gaan dan met twintig Obruni's tegelijk. Op naar ons laatste Auntie avondmaal. Een heus feestmaal met kip. En dat is aardig bijzonder op een plek waar we in alle tijd dat we er geeweest zijn twee keer kip hebben gekregen. Ons Asuoso bezoek liep op zijn einde dus wilden we dat nog op een mooie manier afsluiten. We besloten een mooie brief aan Auntie te schrijven en een behoorlijke donatie te doen om haar shop, die er dezer dagen akelig leeg uitzag weer wat op te peppen. Een mooier einde konden we ons niet wensen toen Achampong en Auntie onzettend vrolijk werden toen we de brief voorlazen en Auntie haar tranen zelfs niet tegen kon houden. De biertjes die we vervolgens ook nog eens van ze kregen maakte het helemaal af, zodat we met een goed gevoel onze laatste week in gingen.
De laatste week zouden we invullen met een bezoek aan het Volta meer. Voor degenen die bekend zijn in Ghana kan dat op ongeveer 2,431,678 plaatsten zijn. Wij hebben het echter bij drie plaatsten gehouden en de eerste was Koforidua. Een onwijs relaxte stad met verkopers die geen half uur aan je nek blijven hangen en het respecteren als je nee zegt. Ook aten we hier onze beste straat rijst in heel Ghana en bezochten we de Boti waterfalls. Midden in het regenseizoen dus aardig groot. Na Koforidua eindigde we onze rondreis nabij Akosombo in Atimpoku. We hebben vanaf een boot met Ghanese muziek een vrouw van 55 met een ietwat te strakke legging al dansend met jonge mannen en een aardig zonnetje, gezien hoe belachelijk groot dit meer is. Als je bedenkt dat het ooit gegraven is dan ja, dat kan zeg maar niet. Verder hebben we hier nog maar is twee biertjes gedronken en we bereiden een aantal van jullie nog even met het volgende voor. Tomb had het er, toen hij eenmaal begon te zingen over dat hij bezopen was en Tman kwam de volgende morgen nog even vertellen een kater te hebben. Ach en wee, het is hier gewoon heel erg warm. We hebben nog even gezwommen en op het water ook nog een aardig lekker avondmaaltje weggewerkt. Toen Tman op de trap van het hotel stond te dansen aangezien we Ghana wel zo chill vinden kregen we nog de vraag: "My friend what are you doing?" naar ons hoofd geslingerd waardoor we de dag nog lachend afsloten ook.
Onze laatste dagen gaan brengen we in Accra door waar we gisteren (zondag 5 juli) aan zijn gekomen. We willen nog een paar bijzondere tuinen opzoeken, de souveniermarkt bekijken en geloof het of niet een heuse bioscoop opzoeken. Dat gaan we vermoedelijk doen in mooie kleren wat ietwat bijzonder is na drie maanden rondgelopen te hebben in een pyjamabroek of een sportbroekje met twee zwarte in plaats van witte strepen.
Het loopt inmiddels echt op zijn eind en dat beginnen we aardig jammer te vinden. Zoals een bekende Delftenaar al eerder zei: afscheid nemen van Ghana is aardig jammer. De dag dat we weggingen kunnen we zeg maar herinneren als vorige week. Toch zien we er ook best wel naar uit iedereen weer te zien en we zullen hierbij verklappen dat we het best wel vaak over het thuisfront gehad hebben. We vonden het toch wel erg leuk dat men zoveel aandacht aan ons besteed heeft met smsjes, berichtjes, emailtjes en belletjes. We willen de volgende mensen daarop nog even bedanken, blablabla, einde toespraak.
Nee het Ghana was en is nog even een onwijs hoogtepunt waarin we zeker ook beseft hebben dat er in Nederland een behoorlijk aantal goede vrienden zitten. Nederland heeft toch zo zijn voordelen.
Dan zullen we maar eindigen met een kleine boodschappenlijst en de mededeling dat we om 10:10 uur op schiphol Airport nabij Amsterdam te vinden zijn op de dag van donderedag 9 juli. EEE, het is nu toch wel echt bijna afgelopen.
Appels kunnen we niet meer klaar maken, of sla nou groen, rood of paars is kunnen we jullie niet meer vertellen en vlees hebben we al drie maanden niet gezien. Niet dat we het gemist hebben want de rijst die ze hier klaarmaken en het fruit dat ze net wat te goedkoop aan ons verkopen heeft al die dingen aardig overgenomen.
Het regent hier nu aardig en dat doet het al twee weken, het is te hopen dat ons in Nederland wat beters te wachten staat.
Vrienden, familie, boeren en buitenlui, we zien jullie snel en dat is leuk.
HEEEEEEEEEUUUUUUI,
houdoe en bedankt.
De TenT
-
05 Juli 2009 - 19:20
Paulus:
kom terug dan! ik mis jullie! en jullie bellen te weinig! -
05 Juli 2009 - 19:20
Paulus:
kom terug dan! ik mis jullie! en jullie bellen te weinig! -
05 Juli 2009 - 19:32
Glaudies:
Werd tijd toch vanlieverlee boy's?
We hebben even een taxi ingehuurd om jullie op te halen van Schiphol want wij zijn hartstikke bezet donderdag :-(
Wij kunnen a.s. zaterdag alweer afscheid nemen van jullie want dan gaan jullie alweer op kamp!
Geniet van jullie laatste dagen en Tom... ik heb je afspraak al gemaakt bij de ortho;-(
Kus van Hans, Fleur en Marijke xxx -
05 Juli 2009 - 19:41
Nan:
Ik kijk uit naar je terugkomst, Tijmen!
Kuwsss -
05 Juli 2009 - 19:48
Tomb:
10:10 landen we in amsterdam zongebruinde hollanders.
toch wel met een auto die alleen maar 111 km per uur kan rijden en met een ghanese bestuurder mam? -
05 Juli 2009 - 20:30
Marijke:
Kapper is besproken Tomba!! -
06 Juli 2009 - 04:01
Esther :
Ja, ja ,jongens, het is te hopen dat wij nog eens wat van dat Ghanese voetbalelftal horen in de toekomst.
Maar onze toekomst bestaat uit het feit dat jullie nu echt, weliswaar voor kort (Thom) thuiskomen, jippie!
Doei,doei, Esther en de Bommelclan -
06 Juli 2009 - 08:28
Nell Bismeijer:
Dag wereldverbeteraars.
Neem het er nu nog maar even van.
Thuis worden jullie bedolven onder familie, vriend-en en -innen.
Goede reis naar huis.
Thuis!
Nell -
06 Juli 2009 - 08:33
3 Faunabewoners:
NOG DRIE DAGEN
NOG DRIE DAGEN
NOG DRIE DAGEN
DAT IS DRIE KEER DRIE IS NEGEN MIN ZES IS WEER DRIE EN EEN EN TWEE IS DRIE EN DRIE EN NUL IS OOK WEER DRIE :-) -
06 Juli 2009 - 09:27
Lien:
jeetje Thom nog maar 3 dagen die 3 maanden zijn voor bij gevlogen ;)
goede terugreis en ik zie of hoor je
Groetjes Takkie -
06 Juli 2009 - 09:49
Mara:
Ik begon het nu een
beetje zat te worden dat
Paul elke keer huilend
op de schuur zit omdat
hij jullie zo mist!
Nog 3 daagies JEEJ!
Dan lekker biertje suipe!
xx
-
06 Juli 2009 - 10:20
Geheime Aanbidder:
Lieve Tijmen,
3 dagen; ik kan niet wachten tot je weer terug komt! Ik neem aan dat ik je volgend seizoen weer vanaf de zijlijn kan bewonderen.
Je ziet er goed uit op de foto's; je haar is alweer aardig lang vergeleken met de eerste foto's! Ik vind het je allebij goed staan.
Als je maar niet zulk lang haar krijgt als die vriend van je, haha.
Hopelijk tot snel,
Kus H. -
06 Juli 2009 - 17:27
Yoke:
He reizigers,
Aan alles komt een eind, wat jammer maar ik vind het wel heel leuk om jullie weer te zien straks om 10.10 op schiphol.
Peur er nog alles uit wat er uit te halen is!
Tot donderdag.
Groetjes Yoke -
06 Juli 2009 - 18:41
Dieuwe:
zo...
en toen waren de drie broerloze, rulieloze, vervelingsvolle en bijzondere maanden toch echt voor bij!
Ik zie jullie donderdag wel weer
Doeii Dieuwe -
06 Juli 2009 - 19:26
Marijke:
Citaat van Tijmen:
''De mensen die ons uitnodigde zagen in Tomb uiteraard weer een vrouw en toen dat ontkend werd moest dat even getest worden. "Bring it" was het bevel dat Tomb kreeg en toen bleek dat hij van nek tot navel weinig relief vertoonde geloofden ze ons toch''.
Als moeder zijnde krijg ik nu toch wel twijfels hoor of ik nou een jongen of een meisje op de wereld heb gezet!! :-)
Maar ik hou van je hoor Tomba!! xxx
-
06 Juli 2009 - 20:55
Nan:
Jeeetje 4 pagina's vol om te lezen! Nou ik doe het met plezier:D
Kuwssss -
06 Juli 2009 - 23:33
Micky:
He mannen,
Echte "die hards" Volgehouden tot het bittere eind. Afgezien, doorgezet en een hele ervaring rijker!
Voor donderdag Welkom THuis!!!!!!!!!!!!!!!!!!
En geniet lekker van de Nederlandse zon!
Lieve groet Micky -
07 Juli 2009 - 07:23
Ans Den Houdijker:
Hoi Jongens
Nog even dan zit het avontuur van jullie er weer op.
Ook wel weer heel fijn om naar huis terug te komen denk ik zo, al zal het ook weer erg wennen zijn voor jullie.
Maar 1 ding is zeker er zitten er hier in Holland wel een paar hier die heeeeeel erg naar jullie uitkijken!!
Een hele goeie reis !!
en wel thuis
dikke kus van ons -
07 Juli 2009 - 08:45
Faunaland:
YES......... NOG TWEE DAGEN!!!!!!!
Marijke -
07 Juli 2009 - 09:53
Mara:
Woow! lang verhaal!
Gelukkig hoeven jullie
geen appeltjes klaar te
maken en paarse sla te eten want we hebben een
frituurpan voor jullie klaar staan op de schuur!
x -
07 Juli 2009 - 14:37
Paulus:
jahoor tom en tijmen zijn in ghana en dan krijg je meteen dit soort toestanden.
"Ghanese trouwt met hond
Een Ghanese vrouw is met haar hond getrouwd. Het dier heeft precies de eigenschappen die de Afrikaanse zoekt in een partner.
"Ik heb zo lang gebeden voor een levenspartner die alle kwaliteiten van mijn vader had. Mijn vader was lief en trouw aan mijn moeder, hij heeft haar nooit teleurgesteld", aldus de getrouwde Emily Mabou.
...
Het kersverse paar kan niet op de natuurlijke manier kinderen krijgen en wil dus adopteren."
leuk afscheidskadootje boys:P
en kom nu maar snel bieren hier in lekkah warm NL :D:D:D
kusjeeeee -
07 Juli 2009 - 18:57
Cher:
Holy moly!
Oke ik kwam niet echt door het verhaal heen door de te lange ditjes datjes details zinnen, maar er zijn een paar dingen die ik wil zeggen.
- Hallo tom, wij maken toevallig de lekkerste pannekoeken op kamp hoor! Ik heb geregeld dat we dit keer PLATTE pannen hebben! Dus komt goed.
- Ik vraag me nu af of ik met een vrouw meer dan een half jaar iets heb? Nee toch. Anders moet je even je haar bijknippen. Is het misschien weer duidelijk.
-Tman ik dacht dat je juist was afgevallen, maar als je door die onwijs stevige planken bent heen gezakt.. hmm
- Ik vond de toespraak te kort.
TOT SNEL
JAWEL,
HEEL SNEL.
of jullie nou willen of niet!
liefsss -
08 Juli 2009 - 09:49
Marijke:
Nog één nachtje slapen........!!
Kus van je enige en echte mama Tomb x -
08 Juli 2009 - 10:25
Lindaa:
Niet te veel biertjes suipe daaro! Dat gaan we namelijk aanstaande vrijdag doen. De kas is leeg dus jullie moeten na 2 biertjes al dronken zijn!
-
08 Juli 2009 - 13:35
Marijke:
De ballen gehakt zijn gemaakt boy´s met echte zaanse mayo erbij!!
See you tomorrow! -
08 Juli 2009 - 14:18
Dieuwe:
nog 17 uur en 53 minuten!!:) -
08 Juli 2009 - 21:02
Dieuwe:
11 uur en 9 minuten -
08 Juli 2009 - 22:19
Marijke:
nog 10 uur!!!! -
09 Juli 2009 - 00:45
Paulus:
ohja crack jullie komen terug he? dan maar eens stoppen met biertjes op jullie gezondheid drinken en maar een gaan slapen zodat ik vrijdag genoeg energie heb om jullie dronken te voeren^^ -
09 Juli 2009 - 06:08
Marijke:
nog 2 uurtjes en dan...........????????? -
09 Juli 2009 - 10:21
Dieuwe:
EN ZE ZIJN WEER THUIS!!! -
09 Juli 2009 - 11:53
Esther:
Zo dat werd hoog tijd!
Gelukkig weer veilig thuis.Wat fijn voor jullie moedertjes.
groetjes, Esther en Robert -
09 Juli 2009 - 14:15
Paulus:
wat vertelde je nou net Tom? dat jullie volgende week alweer naar ghana gaan?:O -
09 Juli 2009 - 18:51
Marijke:
Jaaaa weer veilig thuis!!!!!!!!!! -
10 Juli 2009 - 10:17
Cher:
bijna kamp! -
13 Juli 2009 - 16:17
Pim En Bep Boxmeer:
Jaaaaaaa!
Weer eens iets anders!
Nog geen hoofd boven de heg uit.
2 dagen thuis en al weer vertrokken.
Je gaat toch niet vertellen dat je weer in Ghana zit!
En ik geloof dat dit nog niet het laatste weekje plezier is he Thomas?
Hoelang blijf je hierna nog aan het Faunapad, want we raken de tel een beetje kwijt hoor.
Uiteindelijk is het toch wel gezellig af en toe een berichtje naar jullie te schrijven.
Jullie lezen ze toch zeker nog wel in het Nederlandse Ghana?
Groetjes van de oudjes P en B -
28 Juli 2009 - 09:12
Paulus:
waar blijft jullie update vanuit koud kleute Nederland?:P -
07 Mei 2013 - 14:53
Tijmen:
Man, wat een tijd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
